Drenaż Limfatyczny wiadomości ogólne (zasady, wskazania, przeciwwskazania, stosowane techniki,)

Działanie drenażu i jego cel:

1.       Działanie polega na przepychaniu chłonki i udrażnianiu węzłów chłonnych

2.       W efekcie stosowania drenażu osiągamy m. In. Poprawę warunków do produkcji linfoctyów, transportu wody i soli min. Do komórek, co prowadzi do zwalczania bakterii oraz likwidacji obrzęków

Zasady stosowania drenażu:

1.       Zgodnie ze wskazaniami i przeciwwskazaniami

2.       Wykonujemy od obwodu w kierunku ujść żylnych, rozpoczynamy od węzłów i naczyń limfatycznych znajdujących się jak najbliżej ujść żylnych i stopniowo zachowując kierunek opracowujemy części dalsze. Udrażniamy większe pnie limfatyczne i węzły chłonne usytuowane bliżej ujścia a dopiero potem przepychamy chłonkę z obwodu

3.       Pacjent powinien znajdować się w pozycji drenażowej, czyli ułatwiającej odpływ chłonki

4.       Wszystkie techniki stosowane w drenażu stosujemy bardzo wolno ok. 10-15 ruchów na minutę, każdą technikę powtarzamy od 3-5 razy

5.       Stosowane techniki należy wykonywać płynnie i miękko, co powoduje relaksujący, rozluźniający wpływ na mięśnie i nerwy

6.       Techniki muszą mieć charakter przepychający

7.        Techniki stosujemy z umiarkowaną siłą, aby nie doprowadzić do zbytniego rozgrzania tkanki, bo to może prowadzić do pogorszenia stanu zdrowia pacjenta

8.       Czas trwania drenażu częściowego wynosi 20 min, całościowego 60 min. I może zostać skrócony

9.       *** w czasie wykonywania zabiegu przynajmniej dwukrotnie opracowywujemy większe węzły chłonne

10.   Drenaż można wykonywać codziennie, ilość zabiegów jest nieograniczona

11.   Nie łączy się chwytów drenażu limfatycznego z innymi metodami masażu

12.   W ostatniej fazie masażu można wykonać:

·         Ćwiczenia oddechowe torem piersiowym lub przeponowym

·         Ruchy czynne w stawach

·         Potrząsanie kończyną

Twórca drenażu limfatycznego jest Emil Vooder (duński lekarz) w 1934r

Wskazania:

1.       Wszystkie wskazania do wykonywania masażu klasycznego, którym towarzyszą wysięki, obrzęki, zastoje żylne

2.       Obrzęki, zastoje żylne

3.       Okres po chorobach zakaźnych, nowotworowych, kuracjach sterydowych

4.       Dla wzmocnienia układu odpornościowego

5.       Pomoc w szybszym i dokładniejszym rozprowadzeniu leku

6.       Poprawa elastyczności tkanki podskórnej

7.       Przy skłonnościach do obrzęków (worki pod oczami, opuchnięte kostki)

Skutkiem zaburzeń w układzie limfatycznym nie są tylko obrzęki, ale też:

1.       Rozstępy

2.       Celu lit

3.       Trądzik różowaty

4.       Przedwczesne starzenie się skóry

Łatwo dochodzi do zastoju limfy, kiedy prowadzi się siedzący tryb życia, unika się gimnastyki, ponieważ w układzie limfatycznym brakuje takiego „motoru napędzającego”, jakim jest serce w układzie krwionośnym.

W wiotkich naczyniach chłonnych chłonka płynie tylko dzięki różnicy ciśnień w organizmie.

Przeciwwskazania:

1.       Stany alergiczne i zapalenie skóry

2.       Ostre stany zapalne wszelkiego typu

3.       Żylaki

4.       Tętniaki

5.       Zaawansowana miażdżyca naczyń

6.       Hemofilia

7.       Gruźlica

8.       Niewyleczone nowotwory

9.       Łamliwość kości

10.   Choroby zakaźne

11.   Wszystkie przeciwwskazania do masażu klasycznego

12.   Menstruacja i ciąża

Stosowane techniki w drenażu limfatycznym:

1.       Głaskanie

2.       Rozcieranie koliste- trzykrotnie rozcieramy w miejscu zwiększając nacisk przy poruszaniu się w kierunku wykonywanego drenażu, dalej ruchem posuwistym przesuwamy palce w kierunku proksymalnym a następnie po zmniejszeniu nacisku powracamy nieznacznie w kierunku miejsca, w którym wykonywaliśmy rozcieranie

3.       Rozcieranie spiralne

4.       Ugniatanie- wykonujemy tylko przy opracowaniu niektórych części ciała. Stosujemy tylko ugniatanie podłużne jest stały kontakt kłębu i kłębika ręki masażysty ze skórą pacjęta

5.       Uciski- polegają na przetaczaniu dłoń po masowanej okolicy ciała i mają charakter wyciskający („ruch dżdżownicy”)

Układ limfatyczny jest ściśle związany z układem krwionośnym. Limfa jest bezbarwnym i klarownym płynem ustrojowym, chłonka naczyń chłonnych jelita wtedy, gdy transportuje tłuszcze wchłaniane w czasie trawienia staje się płynem mętnym o zabarwieniu żółtawo mlecznym.

W ciągu 24h do krwi odpływa 1-2 litry chłonki. W stanach zapalnych wytwarzanie chłonki wzrasta.

Narządy limfatyczne rozpoczynają się w przestrzeniach między komórkowych i doprowadzają limfę do węzłów chłonnych, z węzłów chłonnych limfa przedostaje się do pni chłonnych a następnie do przewodów chłonnych.

U człowieka występują 2 przewody chłonne:

1.       Przewód chłonny prawy- 1, 5 cm, zbiera chłonkę z:

·         Prawej kończyny

·         Prawej połowy klatki piersiowej

·         Prawej połowy szyi i głowy

2.       Przewód piersiowy- 38-45 cm, szerokość 2-4 mm, powstaje z połączenia pni lędźwiowych, na poziome Th ₁₂ – L₂, miejsce połączenia ma nazwę zbiornika mleczu. Zasięg obejmuje prawie całe ciało zbiera chłonkę z:

·         Obu kończyn dolnych

·         Wszystkich narządów jamy brzusznej i miednicy

·         Całej ściany brzucha

·         Lewej połowy klatki piersiowej

·         Lewej kończyny

·         Lewej połowy szyi i głowy

Wielkie pnie chłonne:

1.       Pnie lędźwiowe- wychodzą ze splotów lędźwiowych, łączą się ze sobą tworząc zbiornik mleczu na poziomie Th₁₂-L₂, i odbierają chłonkę z

·         Lewych kończyn dolnych.

·         Ścian i narządów miednicy

·         Częściowo ze ściany brzucha

·         Z parzystych narządów jamy brzucha

2.       Pnie jelitowe-powstają ze splotu chłonnego trzewnego, zbierają chłonkę z:

·         Nieparzystych narządów jamy brzusznej,

3.       Pnie śródpiersiowe-

a)      Pień sródpiersiowy przedni (pień oskrzelowo- śródpiersiowy przedni)

b)      Pień śródpiersiowy tylni(pień oskrzelowo- sródpiersiowy tylni)

                Zbierają chłonkę z:

·         Bocznej okolicy szyi

·         Przednio- bocznej ściany klatki piersiowej

·         Kończyny górnej

·         Karku

4.       Pnie podobojczykowe – wychodzą z węzłów pachowych szczytowych ( podobojczykowych)

5.       Pnie szyjne – prowadzą chłonkę z głowy i szyi, powstają z połączenia dolnych głębokich węzłów szyjnych.

Do układu chłonnego należą:

·         Naczynia chłonne włosowate

·         Właściwe naczynia chłonne zbiorcze

·         Wielkie pnie chłonne

·         Węzły chłonne

Przebieg chłonki:

·         Chłonka dociera do węzłów chłonnych przez naczynia doprowadzające, przepływa przez tkankę siateczkowatą, porywa wytworzone limfocyty i odpływa z węzłów przez naczynia odprowadzające

·         Chłonka przepływa przez węzły, tam zostaje wzbogacona w limfocyty, przecedzona, ponieważ węzły stanowią sito dla chłonki

·         Każdy narząd i każda część ciała wysyła swą chłonkę do jednej lub kilku grup węzłów

·         Węzły przynależne do jednego narządu lub do jednej części ciała to węzły regionalne

·         Węzeł przecedza chłonkę pochodzącą z określonego narządu i jeżeli narząd ten jest chory to przynależna grupa węzłów wykazuje odczyn obronny i węzły przeważnie obrzmiewają

·         Nabrzmiałe węzły chłonne położone pod skórą są wyczuwalne, jako stwardniałe grudki, wskazują one, że w obrębie obszaru, z którego dopływa do nich chłonka zachodzi proces chorobowy

·         Procesy chorobowe, które przedostały się przez filtr węzłów regionalnych wnikają do węzłów głębokich